Now this is a story all about how my life got flipped turned upside down…
Daar waar het gescripte leven van de ‘Fresh Prince of Bel Air begon, leek het wel of mijn leven het afgelopen jaar ook in een soort van script was beland. Een script, met een verhaallijn die zo in een soapserie als GTST had gepast.
Echter is dit niet gescript en is het mijn leven, welke mij helaas is overkomen het afgelopen jaar.

Graag wil ik jullie meer vertellen over mijn afgelopen jaar: het jaar waarin ik vorig jaar precies 2 dagen geleden tot mijn grote verrassing er achter kwam dat hoe slecht en ziek ik me voelde, de oorzaak een kleine mini-me was. Maar tegelijkertijd ook een jaar waarin het vandaag de dag precies 9 maanden geleden is – jep, de tijd dat een zwangerschap in goede tijden mag duren – dat mijn prachtige mini-me Philou is geboren. Niet omdat wij te nieuwsgierig naar elkaar waren, maar omdat het moest.

Mijn (sterren)dochter Philou

14 oktober 2018 – positieve zwangerschap test

De dag dat ik vorig jaar een positieve test in mijn handen had en er toch wel even een klein beetje paniek bij mij uitbrak. Ik? Zwanger?
Ja, het was absoluut geen geplande zwangerschap. Niet voor mij. Niet voor de man in kwestie. Voor hem was het zelfs zo’n verrassing, dat hij heeft besloten om de keuze aan mij over te laten maar dat hij geen rol wilde spelen in de zwangerschap en het leven van dit kleine mensje.

Ik was al enkele maanden niet lekker, extreem moe. We kennen allemaal die grapjes wel die mensen maken als je zegt dat je misselijk bent ‘Oh, ben je soms zwanger?’, toch heb ik hier niet als eerste aan gedacht toen ik me zo rot voelde. Ik heb de oorzaken van hoe ik me voelde eerst in andere dingen gezocht, totdat ik niet ongesteld werd en ik een test heb gehaald. Jep, zo raar ondanks dat ik de leeftijd heb (en los daarvan, een test bij de drogist halen zal nooit nooit NOOIT zo moeten voelen eigenlijk), was ik toch behoorlijk zenuwachtig en het voelde ook een tikkeltje ongemakkelijk bij de kassa om een zwangerschapstest af te rekenen.
Thuisgekomen, ook met een beetje angst de test gedaan. En een tweede, just to be sure. Ondanks dat je de uitkomst ziet, drong het nog niet helemaal tot me door. Ik? Zwanger?

Omdat ik alleen ben (en was) en niet echt wist wat te doen, zo’n test (gewenst of verrassing) zet toch even je leven – en hoofd – tegelijkertijd on hold en maakt het mega chaotisch, heb ik in een kleine paniek mijn schoonzus gecontact. Zij is mama van 2 prachtige meisjes en tja, als er iemand is en wist om het hoofd koel te houden was zij het wel. Ik was even tijdelijk “mijn hoofd” verloren. Ondanks de overduidelijke streepjes, bleef ik toch in een soort van ontkennende shock. Totdat mijn schoonzus er was en er geen ontkennen meer aan was: “Bren, je bent zwanger.”
En waar ik haar het meest dankbaar voor ben, is dat zij (ondanks de hele situatie: single en ongepland zwanger zijn) mij meteen dat mama-gevoel gaf! Dat ze de onzekerheden, twijfels, fuck-hoe-dit-te-vertellen chaos even onzichtbaar wist te maken en me te laten genieten van zo’n prachtig wondertje dat al meer dan 11 weken in mij groeide.

En toen, het de rest vertellen. Ja, het was voor iedereen even een shock. Dit neem ik niemand kwalijk. Ik, diegene die graag wil dat mensen meer hun emoties laten zien dan ze wegstoppen omwille van een ander. Schrikken, dat is ook een emoties en was helemaal prima. Toch werd deze kleine baby in mij al snel geaccepteerd en hoorden we er met zijn tweetjes eigenlijk vanaf het eerste moment helemaal bij.
Ook ik heb eigenlijk nooit echt diep nagedacht of deze kleine voor mij welkom was of niet. Ik zal dingen niet mooier maken dan dat ze waren: ik had op het moment geen baan, geen geweldig inkomen, geen geweldige back-up aan spaargeld, ik was (en ben) single en zal het allemaal alleen gaan dragen en doen. Vanaf het eerste moment – oké, nadat ik van de ontkennende schrik was bekomen – had ik het volste vertrouwen in mezelf dat ik dit kon en in dit kleine mensje. We waren al meteen 1 team.

Tweede semester – Het is een …..Meisje! Hallo kleine Philou

Echo’s, het zijn zulke mooie en fijne momentjes om naar je groeiende kindje in je buik te kijken. Beelden die je ziet en mee naar huis krijgt, om verder te fantaseren over die kleine spruit: ‘Heeft het mijn neus? Heeft het jouw neus?’ ‘Kijk die kleine handjes en voetjes.’ ‘Oooh, het zwaait!’ #smelt

Ook ik genoot van mijn echo’s, al had ik doordat ik al 11 weken zwanger was de eerste echo’s gemist. Mijn eerste echo was in de 11 a 12e week van mijn zwangerschap en het beeld gaf al een inimini mensje aan. De tranen stromende door alle emoties over mijn wangen, hoe mooi en bijzonder was dat om te zien!
Mijn tweede echo was een pretecho met 16 weken, om te zien of het een meisje of jongen was dat in mij groeide. Ondanks dat ik alleen ben en dit mooie moment graag wou delen met mensen die belangrijk voor mij zijn (en die ook belangrijk zijn voor het kleine babytje) had ik mijn moeder en zusje gevraagd of zij meegingen. Alle drie gingen we gespannen de ruimte in en wachtten tot het moment daar was: een MEISJE!
En ja, ze was al zo lekker eigenwijs als der moeder: het duurde even voordat dit duidelijk te zien was. Het schatje hield haar beentjes prachtig gebogen.

Een meisje: wat was ik blij! Ik had een kleine voorkeur voor een meisje: en mini-me. Tuurlijk, uiteindelijk doet het geslacht er eigenlijk niet – want het is niet zo dat als het een jongetje was geweest, dat ik dan niet blij was geweest – toe. Het gerichter winkelen kon beginnen!
Enkele weken daarvoor was ik nog lichtelijk in paniek de Hema uit gevlucht na 5 minuten bij de babyspullen, puur omdat ik heel graag dingen wou aanschaffen maar echt overweldigd werd door de producten die overduidelijk of voor een jongen of voor een meisje waren. Je wilt zo graag alles op orde hebben voor zo’n kleintje, maar voordat ik wist dat het een meisje was lukte dit mij niet zo goed. Naast het feit dat er gewoon behoorlijk wat op je af komt – de lijst must-have babyartikelen is best lang als je deze voor het eerst ziet – kon ik pas het voor me zien, zodra ik het geslacht wist.

Vanaf het moment dat ik op de echo ook kon zien dat het een meisje was, werd de band tussen mij en de baby nog sterker. Het was niet langer meer baby of een ‘under-construction naam’, maar voor mij was het vanaf dat moment Philou & ik. En ik & Philou.

20 weken echo – ‘Mevrouw, het is niet goed ….’

20 weken echo op 20 december, klinkt als je net zoals ik van de cijfers bent als ideale cijfers. Helaas begon mijn nachtmerrie op deze dag. Alsof mijn intuïtie het al eerder wist, ging ik toch een beetje met een gespannen lijf naar deze afspraak. En gelukkig ging ik niet alleen!
‘Mevrouw, het is niet goed….uw kindje heeft een ernstige groeiachterstand en u zult voor verdere onderzoeken doorverwezen worden naar het ziekenhuis.’

Daar sta je dan weer buiten. Met de natte zakdoeken in je handen, onzeker, onwetend, verdrietig en met de informatie dat de baby die in je groeit ernstig te klein is.
Niet goed. Niet goed. Niet goed. Niet goed, dat is was er in me omging maar echt vragen stellen durfde ik ook niet. Want die ene vraag ‘Ga ik mijn baby verliezen?’ Die ene, maar zo ontzettend onmogelijk pijnlijke vraag waar ik eigelijk het antwoord helemaal niet op wou krijgen die durfde ik pas te stellen toen ‘s avonds de verloskundige belde. Het enige wat ik van die dag nog herinner is mijn schreeuwende NEE NEE, toen de verloskundige antwoord gaf of mijn meest gevreesde vraag en het intense verdriet dat los kwam.
Heb de telefoon toen aan mijn moeder gegeven (we aten die avond als gezin bij mijn ouders, na dit verwoestende bericht over mijn dochter, hun 3e kleindochter en het nichtje van mijn (schoon)broer en (schoon)zus), ik kon en wou niks meer dragen op mijn schouders, ik wou dit niet. Ik wou mijn meisje….!

Kerst 2018 – Zwarte kerst

Vanaf de afspraak van de 20 weken echo met zo’n uitslag, kon ik niet direct terecht in het ziekenhuis. Ook zij hebben te maken met hun volle agenda – wat ik later pas realiseerde is dat een “goede” zwangerschap unieker is dan complicaties in een zwangerschap – en kon ik pas terecht na de kerstdagen.

Kerst 2018, ondanks dat die heel fijn was met de liefdevolle mensen om mij en Philou heen, was het niet de kerst zoals ik hem me had voorgesteld. Wij doen lootjes met het gezin en mijn moeder had mij getrokken en allemaal leuke en lieve cadeaus gekocht voor mij die ik nog nodig had voor de baby. Op het laatste moment is zij nog andere cadeaus gaan kopen. Want niet alleen ik droeg de pijn van de onzekere uitslag van de 20 weken echo, de rest van mijn familieleden ook.

Mijn overlevingsbubbel – alles om maar sterk te blijven & om voor dit kleine meisje te vechten

En ik? Ik was in een soort van bubbel gegaan. Een eigen gecreëerde bubbel om sterk te blijven, om voor dit kleine meisje te vechten. Na de kerst, bij de afspraak in het Radboud werd inderdaad bevestigd dat mijn kleine meisje zo klein was dat ze geeneens in de medische curve meer geplaatst kon worden. Dat ze daar ver onder zat. En nee, dat was zeker geen goed nieuws.

Ik zal vanaf dat moment onder strenge controle staan van het Radboud en meerdere controles krijgen. Twee wekelijks, om mijn dochter in de gaten te houden. Maar niet alleen mijn dochter, ook mijn lijf en mijn leven.

Ik mocht absoluut niet ziek worden, mijn lichaam zal al haar krachten nodig hebben om zich te kunnen concentreren op de zwangerschap, om zo de baby toch van alles te voorzien wat zij nodig had: groeien.
Ik zat nog niet in de auto op weg naar huis, of op het nieuws vertelden ze dat het griepvirus nu echt tot een epidemie was uitgegroeid. Het advies uit het ziekenhuis in combinatie met dit nieuwsbericht is het onzichtbare startshot geweest van mijn overlevingsbubbel. Een bubbel waarbinnen ik in een soort van overlevingsmodus ging en alles op alles ging zetten om mijn dochter zo lang mogelijk bij mij te kunnen dragen. Dat ik dat meisje straks in mijn armen kon sluiten.

Ik ging bij mijn ouders tijdelijk inwonen, zodat ik zo min mogelijk met mensen die wellicht het griepvirus bij zich droegen in aanraking zal komen. Echt, als je op zo’n punt van overleven komt hoe het brein dan werkt en overneemt: ik was zo ontzettend bewust van hoe griep zich kon verspreiden.

Ik heb NYE overgeslagen en mijn lieve ouders bleven bij mij. Heel raar was dat toch wel en toen ik mijn zusje net na nieuwjaar aan de telefoon had, moesten we dan ook heel hard huilen. Het gevoel van NYE gemengd met die angst voor wat wellicht komen gaat. Op dat soort momenten is die angst niet zo maar even weg te stoppen en dat nam bij beide de overhand.

Omdat ik niet wou dat die ander zich later schuldig zal voelen, mocht er iets mis gaan. En vooral niet omdat ik het mezelf vooral niet zal kunnen vergeven als ik een risico had genomen en de griep vat op mij zal krijgen. Met het mogelijke gevolg mocht het mis gaan met de zwangerschap. Heb ik het familieweekend in januari ook overgeslagen. Uit angst om maar niet die griep van iemand anders over te nemen.

En waar de acteur na een werkdag het script opzij kan leggen en weer de wereld in stapt, kon ik dat helaas niet….Mijn script aan ellende was nog niet afgelopen. In de volgende blog neem ik je verder mee in mijn leven van afgelopen jaar en hoe ik in de 25ste week van mijn zwangerschap moeder werd van Philou.