Het is even geleden dat je wat van ons hebt gehoord op Maiden Magazine. Ja, wij zijn ons hiervan bewust. Er is een hoop gebeurd het afgelopen jaar en hopelijk is de rollercoaster voor nu even afgelopen. Dat je dit zelf in deels in de hand hebt, daar zijn wij wel van overtuigd.
Wat er allemaal gebeurd is? In een latere blog zullen we je meer meenemen in die rollercoaster. Maar voor nu nog even niet. Het is lastig (en zeker weten pittig om te lezen voor mij nu, maar straks ook wellicht voor jou) om alles zo zwart-wit op papier te zien.

We dachten het is altijd leuk om meer van een ander te weten te komen. Toch? Daarom trappen we een nieuwe blog van Maiden Magazine af Q&A van de oprichtster achter deze blog: Brenda van der Greft. Deze vragen zijn overal nergens op Pinterest gevonden en heb een mooie combinatie hieruit gemaakt om te beantwoorden.

Let’s meet me: in 20 vragen

1. Welke mensen zijn voor jouw belangrijk?
Dit jaar heb ik gerealiseerd hoe belangrijk mensen zijn, ongeacht het feit dat ik de grote introverte eigenschap heb dat ik mezelf prima kan vermaken in me eentje. En hier best lekker op kan gaan #remi. Puur, omdat het leven niet in je eentje te dragen is. Niet om dat wat ik heb moeten dragen aan een ander over te dragen – nee absoluut ik zal willen dat niemand meer ooit in mijn schoenen zal hoeven te staan – maar om het te delen en het zo voor mezelf dragelijker te maken om de dingen die gebeurd zijn een goede plek te geven.

Wie zijn er belangrijk voor mij?
Mijn vriendinnen. Welke sinds januari dag & nacht voor me klaar hebben gestaan en ik nu nog op terug mag vallen. We hebben de afgelopen maanden een hoop gepraat en bepraat, maar ook samen gehuild en gelachen. Hebben me dingen laten inzien en dingen anders laten bekijken.

Mijn familie en dan met name de gezinsleden, welke in januari in overlevingsmodus zijn gegaan en een hoop voor mij hebben geregeld en voor mij hebben gezorgd. Omdat ik daar lichamelijk (nog) niet toe in staat was.

Mijn nichten & kleine nichtjes. Allereerst mijn kleine nichtjes, die bezorgen me in welke mood ik ook ben een grote glimlach op mijn gezicht. Zonder hun knuffels en liefde had ik niet gekund en gewild, telkens doet me dat zo ontzettend goed. Als er iemand is die mij goed in het hier en nu kunnen halen, dan zijn het deze twee prachtige meisjes wel.
Daarnaast heb ik een betere band gekregen met andere familieleden (en met name mijn nichten) door alles wat er gebeurd is begin van het jaar en dat verbindt. Wat ik erg als erg prettig ervaar.

Op jezelf zijn is niet altijd het antwoord, daar ben ik wel achter gekomen. Niet alleen men, maar ik heb ook behoefte aan liefde en deze liefde krijg je niet standaard naar je toe of opgestuurd. Soms vereist liefde krijgen, ook dat je liefde aan de ander geeft. Het liefst met echt contact.

2. Door welke gebeurtenissen nam je leven een andere wending dan je had gedacht?
– Mijn zwangerschap. Vanaf het moment dat ik vorig jaar oktober 2018 het als een grote verrassing ontdekte, maar wel mijn mooiste verrassing ooit in mijn leven geweest en dit ook altijd zo zal blijven.
– Het verlies van mijn kleine meisje Philou in de 25ste week van mijn zwangerschap op 16 januari van dit jaar, na opgenomen te zijn in het ziekenhuis met acute zwangerschapsvergiftiging (HELLP).

3. Wanneer heb je je heel alleen gevoeld in de liefde?
Na mijn zwangerschap, in en met mijn verdriet heb ik me (af en toe, soms, vaker. Dit wisselde best wel in hoedanigheid) alleen gevoeld. De emoties die loskwamen, ondanks dat er mensen waren die mij hoe dan ook zouden opvangen op welk moment van de dag, konden andere mensen niet voelen wat er allemaal door mij heen ging. Het was zo ontzettend moeilijk, verwarrend en ontzettend nieuw wat er als een explosief aan emoties in me af ging en om dit ook nog onder woorden te (kunnen) brengen.

De vraag alleen al ‘Hoe is het met je?’, die was zo moeilijk te beantwoorden. Door al die emoties wist ik gewoonweg geen antwoord hierop te geven, ik wist het zelf veelal niet.

Ook het feit dat het leven voor andere mensen gewoon door blijft draaien in versnelling 6 en die van mijzelf stapvoets in de 1e versnelling is blijven staan. Dat verschil van snelheid, heeft mij ook soms wel eenzaam gemaakt.
Mijn leven, of ik het nou gewild had of niet, is echt letterlijk stil gezet. Niet alleen doet trauma dat met je, maar ook door de medicijnen die mijn lijf in gepompt zijn.

4. Wat is jouw grootste angst?
Mijn grootste angst is toch wel echt vuur. Dit is mijn leven lang al zo geweest en zal ook wel zo blijven. Waarom? Vuur is verwoestend, laat zich niet leiden en zo’n ontzettende kracht van Moeder Natuur.
Mijn angst is zelfs zo groot voor vuur, dat zodra ik vuur ruik ik in “overlevingsmodus” ga. Zo ben ik wel eens bijna in een bioscoop rennend op de vlucht gegaan toen ik een brandlucht rook. Vol verbazing, verwarring en lichtelijke paniek stond ik op en stond echt al in de startblokken om naar buiten te rennen. Tot de vriendin waar ik mee was mij vol verbazing aankeek wat ik aan het doen was!? En zij geen brandlucht rook, toen kalmeerde mijn paniek pas weer wat. Al heb ik de rest van de film toch in een soort van “weg-ren-stand” op de stoel gezeten.
Gelukkig kunnen we er nu samen nog altijd hard om lachen!

5. Heb je ooit de wet overtreden?
Ja, als kind. Toen ik in groep 8 zat heb ik met een aantal klasgenoten bloemetjes geplukt uit een gemeentelijke tuin. Wat waren wij trots op onze bosjes bloemen. Totdat de volgende dag 2 politie-agenten een bezoek kwamen brengen aan onze klas vanwege die geplukte bloemen.

6. Zal jij een onbekende vertellen dat er wc-papier aan zijn/haar schoen hangt? Of dat haar jurk in het ondergoed is blijven hangen? (Of iets anders wat wellicht schaamvol is voor een ander in het openbaar?)
Jep, that’s me! Zeker weten dat ik een onbekende zal vertellen als dit hem of haar overkomt. Ik ben zelf zo’n iemand die bij een onbekende, als mijn oog er op valt, als het flipje van hun shirt, jurk of trui zichtbaar is deze terug steekt onder het kledingstuk haha…

7. Welke verwachtingen stellen je vaak teleur?
Mijn hoopvolle verwachtingen van andere mensen. De andere kant van de rollercoaster waar ik in ben beland heeft ervoor gezorgd dat ik een hoop ruimte en tijd had om flink na te denken. Over het leven en de waarde daarvan. Over mezelf. Alsof er een soort van reset-button is ingedrukt.
Ik was voorheen best wel wat energie kwijt aan de teleurstelling dat de werkelijkheid totaal niet ging zoals mijn verwachting van te voren was. Maar vooral de hoop dat andere mensen het op dezelfde manier zouden zien of dat dingen zo zouden gaan, als ik dat hoopte in mijn verwachting.
Nu door alles realiseer ik me dat deze teleurstellingen niet door de ander komen, maar dat deze geheel en alleen bij mezelf ligt. Door een verwachting te hebben, die zij natuurlijk niet mij zijn of van te voren te programmeren zijn als een robot met een gewenste respons.

Hoe? Stel ik zelf deze verwachting bij, door hem van te voren niet voor een ander in te vullen omdat ik het graag zo zal willen. Scheelt mij weer de teleurstelling en het negatieve gevoel wat daarmee gepaard gaat.
Het resultaat? Ik zit een stuk lekkerder in mijn vel.

8. Zou je wel eens een hele week niemand willen zien of spreken?
Als je deze vraag aan mij zal stellen in 2018, zelfs aan het einde van 2018 toen ik nog in blijde verwachting was van mijn kleine meid, zal ik volmondig antwoorden: lekker! En geen enkel probleem.
Nu echter, na alles wat er gebeurd is, heb ik liever een goede combinatie van een hele week me-time en quality-time met de mensen om me heen waar ik van houd.
Waarom nu wel? Ik wil graag meer delen met die mensen om mij heen en zo mijn liefde voor hen over te brengen. Ook al zeggen we bijvoorbeeld niks tegen elkaar, in dezelfde ruimte zijn geeft al goede energie.

9. Wat maakte je voor het laatst aan het huilen? En aan het lachen?
De laatste keer dat ik moest huilen was een combinatie van mijn gedachten, muziek en de plek waar ik zat. Vorige week, op vakantie naar Lissabon, zijn we op de laatste dag naar het strand geweest en ondanks dat het miezerde zaten we er heerlijk in een strandtent. Ik zakte even weg in een “zelf-momentje” – even goed gronden in het hier en nu en alles in stilte in je opnemen – kwam de waarheid even hard bij me binnen, dat ervoor zorgde dat ik moest huilen door het fijne gevoel wat ik er van kreeg.
Huilen van wat er allemaal gebeurd is. Huilen dat mijn dochtertje Philou er niet mocht zijn. Huilen dat ik niet straks thuis zal komen en mijn dochter bij mijn ouders ophalen en haar voelen, ruiken en met der knuffelen.
Maar ook huilen van dankbaarheid en wat het me allemaal ervoor terug heeft gegeven. Huilen hoe sterk ik eigenlijk ben. Huilen dat ik mezelf toegestaan heb om alles ruimte te geven en mezelf zo goed als ik nu doe heb leren kennen. Huilen om het besef dat ik weer nieuwe inzichten heb gekregen en de angst voor mijn lichaam (die mij zo plotseling ineens in de steek heeft gelaten in januari) weer afnam. Huilen om het besef dat ik eigenlijk hartstikke bof met alle mensen die ik om me heen heb en de mensen die ik in de afgelopen maanden heb leren kennen en die mij geholpen hebben.

De laatste keer dat ik moest lachen, was afgelopen zaterdag toen ik op stap was met mijn nichtjes. De jongste is echt een boefje en ondanks dat het wellicht niet verantwoord is om erom te lachen opvoedkundig gezien, is het toch vaak wel verrekte moeilijk om mijn lach in te houden. Puur om de manier waarop ze haar boeven streekjes uithaalt. Ook de oudste heeft me ontroerd door haar wijsheid en hoe ze voorzichtig het verdriet om Philou aanstipte en dat zij en haar zusje mijn liefde die voor Philou geweest zal zijn, dat die ook meer dan welkom bij hen was.

10. Wat in het leven vind jij mooi? Waar vind jij jouw inspiratie?
Kleine dingen!
Niet alleen het verlies van Philou, maar ook het moeten vechten voor mijn eigen leven door de zwangerschapsvergiftiging vind ik nu het leven (extra) mooi en dat wordt mooi gemaakt door kleine dingen als de natuur, gedachtes, gevoelens, mensen om me heen, goede gesprekken, boeken/tijdschriften.
Het lijkt wel alsof veel dingen in mijn leven een “extra laagje” hebben gekregen. Een extra laagje van besef dat het allemaal niet vanzelfsprekend is en dat niet alleen ik, maar wij allemaal, hier meer bij stil moeten staan. Puur voor jezelf.

11. Denk je dat je een goede ouder zal zijn? En waarom?
Ik ben van mening dat je je op het ouderschap niet kan voorbereiden, de inschatting die je van te voren hiervan maakt je niet zal kunnen voorbereiden op hoe de werkelijkheid is. Net zoals je volwassen mensen niet als robots kan besturen, kun je dat ook niet met kinderen. Gelukkig misschien ook maar.
Toch heb ik de beslissing genomen om het kindje dat in mij groeide, zonder de hulp of herkenning van de verwekker, alleen op te voeden omdat ik geloofde in mijn liefde die ik voor dit kindje al had en altijd zal hebben. Dat vertrouwen in mijn liefde die ik te geven heb, heeft er voor gezorgd dat ik ook vertrouwen heb dat ik een goede ouder zal zijn en heb geen moment getwijfeld aan dat kleintje dat in mijn buik aan het groeien was.

Of ik een 100% goede ouder zal zijn? Nee, ik ben niet perfect. Dus ook niet als moeder. Maar ik zal wel een moeder zijn die keuzes zal maken voor haar kind(eren) op basis van het kindje en niet alleen maar puur op mijn eigen persoonlijkheid. En dat Philou, zonder vader, ontzettend liefdevol zal opgroeien als mijn zwangerschap niet zo abrupt geëindigd was.

12. Glimlach jij naar onbekenden?
Hahaha ja, that’s me. Al lukt het me niet altijd, de resting-bitch-face zit soms gewoon zo lekker. Of als ik in gedachten ben. Ik probeer het wel om de mensen die me tegemoet komen als ik aan het wandelen ben aan te kijken en ze een glimlach te schenken. Omdat het niet alleen voor mij de kleine dingen zijn die het doen, maar hopelijk kan een glimlach voor die ander iets klein zijn in zijn of haar leven.

Het is het kleinste “cadeautje” dat je een ander kan geven. En hoeveel moeite kost het ons? Niks tot nauwelijks :)

13. Geloof jij in mensen tweede kansen geven?
Dit vind ik een hele lastige toch wel om te antwoorden en deze vraag vroeg dan ook wat meer denkvermogen. In eerste instantie geef ik mensen wel tweede kansen, want vergevend gezind zijn zit wel in mijn bloed.

Echter, heb ik me door wat er met me gebeurd is het afgelopen jaar wel gevonden wie ik ben, wat ik wil en waar mijn grenzen liggen. Voorheen ging ik redelijk vaak over mijn grens in mijn (over)begrip voor een ander. Nu vind ik dit wel belangrijk – omdat ik ten positieve een stuk bewuster ben van mezelf en wat ik waard ben – en geloof ik niet vlekkeloos in het geven van tweede kansen. Als mensen het echt te bont maken, door over mijn grenzen heen te gaan en me pijn te doen? Nee, dan verdienen ze geen tweede kans meer en is het in het belang van mezelf dat onze wegen beter kunnen scheiden of oppervlakkig blijven. Niet omdat ik ze niet meer mag, maar omdat ik gewoonweg niet meer in hun energie wil begeven, omdat zij mij een negatieve energie bezorgen en ik hier een keuze in heb om dit toe te laten of niet. En ik hierin zelfzorg toch belangrijker vind, dan wat andere mensen er van vinden.

14. Heb je ooit iemand leuk gevonden en heb je dit hem nooit verteld?
Haha, ik moest best hard lachen om deze vraag toen ik hem zag. Ja, tuurlijk heb ik ooit iemand leuk gevonden en NEE dit heb ik hem nooit verteld. Waarom niet? Omdat ik best wel een grote schijterd ben. Verlegen zijn gaat (helaas soms) goed hand in hand bij mij! Ik heb het nooit gedurfd om het hem te vertellen dat ik hem leuk vind en een poging te wagen om eens iets te gaan drinken samen.
Niet alleen mijn verlegenheid houd mij tegen, maar ook wel een klein beetje “het date-stempel” dat de vraag ‘iets te gaan drinken?’ met zich meebrengt en het spontane er voor mijn gevoel dan van af is. En ik van dat “date-stempel” nog verlegener word haha.

Al die (voor)oordelen van mij haha! Misschien moet ik het eens doorbreken en het een kans wagen? Wie weet, wie weet….

15. Stel het is mogelijk om alles direct te laten vallen om op een road trip te gaan. Waar zal de trip dan heen gaan?
Oh dit is echt wel (nog) een bucketlist-dingetje: een road trip door Frankrijk! Dit lijkt me zo ontzettend gaaf! (En vergeet even de stress van zo’n reis, want kijk hier graag naar met een roze zonnebril haha)
Waarom? Frankrijk heeft zo’n ontzettend mooie natuur! En deze natuur is zo verschillend door het gehele land heen. Denk: de velden zonnebloemen of lavendel, de zee en de geschiedenis in Normandie, de (romantische) sfeer die rondom de zuidelijke badplaatsen hangt, de bergen.

Wat mij tegenhoud?
– Ik zal niet alleen willen gaan: autorijden & alles bewonderen & de kaartlezen, dat gaat ingewikkeld worden he. Daarnaast lijkt me het zó ontzettend gaaf om dit met een ander te delen, deze ervaring.
– Een goede auto: wel erg belangrijk! Met mijn auto, al op leeftijd, durf ik het niet aan om zo ver te rijden. Stel dat de auto er mee ophoudt, dan sta je daar in Frankrijk. Je raadt het al: P-A-N-I-E-K! En dat in combinatie met alleen deze road trip te doen: haha de mind durft er geneens aan te denken ;)

16. Ben je een ochtend- of een avondmens?
Ik ben een overtuigd avondmens! Het is niet zo dat ik in de ochtend ontweken moet worden, vanwege een (mega) ochtendhumeur. Nee, dat is gelukkig niet zo. Ik ben gewoon benaderbaar in de ochtend ;)
Alleen heb ik wel even de tijd nodig om op te starten.
Mijn energiepiek ligt echt in de avond en dan doe ik eigenlijk ook het liefst zo veel mogelijk. Al is dat niet altijd mogelijk, doe mijn buren niet aan dat ik om half 10 ‘s avonds nog sta te stofzuigen. Maar als ik met een deadline zit, dan is dit wel de avond dat ik aan de slag ga. Ook mijn creativiteit stroomt veel meer in de avond.

17. Als je iets aan jezelf kon veranderen, wat zal dat dan zijn?
Ook ik als ik me kritisch bekijk zal ik wel wat dingen aan mezelf willen veranderen. Als alles mogelijk is, als niks pijn zal doen.
Maar, is dat wat mij dan extra gelukkig maakt als het “perfect” is? Nee, daar geloof ik niet in. Geluk komt bij mij voor het grootste gedeelte uit andere dingen. Namelijk dingen die vanuit binnenuit zitten en komen en die niet te zien zijn, dan de dingetjes die ik zie in de spiegel.
Daarnaast besef ik me nu ook, sinds ik sterrenmoeder ben, dat ik niet graag “verbouwd” zal willen zijn en dat mijn kind dan niet op mij zal lijken. Dat vond (en vind, want dat veranderd gelukkig niet. Philou blijft Philou en Philou blijft op mij lijken) juist zo fijn toen ik mijn dochter voor het eerst in handen had gekregen: de dingen die ik van mij in haar uiterlijk herken. Hoe ontzettend klein ze ook was…

Wat ook wel grappig is om te delen, is dat ik laatst hier met een vriendin over had en we beide opnoemden wat we zouden willen veranderen aan onszelf. Naast wat dunner & strakker zijn door liposuctie, zal ik graag mijn neus anders willen. Mijn vriendin was verbaasd, omdat ze juist mijn neus mooi vond bij mij. Door hier over te praten, zie ik mijn neus ineens anders en het gaat meer en meer naar dat ik mijn neus mooi vind.

18. Wat wou jij worden toen je nog klein was?
Hou je vast: ik wou vroeger toen ik klein was patholoog worden. En dan spreken we echt wel van kleine Brenda onder de 10 jaar.
Ik had (en heb het nog wel) een grote interesse in het menselijk lijf en de forensische kant hiervan. Mijn moeder werkt in het ziekenhuis en om naar de parkeerplaats van de auto te lopen, liepen we geregeld langs het mortuarium en ik vond dat altijd zó interessant.
Wellicht heeft dat ook te maken met het gegeven dat ik graag altijd op alles antwoord wil hebben, hoe dingen kunnen of hoe dingen zijn.

19. Wat was het gemeenste wat iemand ooit tegen jou heeft gezegd? En wat was het mooiste dat ooit tegen je gezegd is?
Helaas komt rouw ook met een hoop onzekerheid bij mensen, dat ervoor zorgt dat zij niet weten hoe ze soms moeten reageren. Vaak komt dit uit het feit dat ze mij niet willen kwetsen. Wat zij echter wel doen, al besef ik me ook heel goed dat dit vaak onbewust is.

Toch is het niet altijd gemakkelijk geweest de afgelopen maanden om alles maar te “accepteren” dat anderen niet weten hoe te reageren, maar dit mij wel héél erg pijn doet. En dat terwijl je al zoveel pijn te dragen hebt.

Het gemeenste wat iemand ooit tegen mij gezegd heeft, heeft dan ook te maken met het verlies van mijn dochter Philou toen ik antwoordde dat ik voor een genderreaveal party op de dag zelf pas kon beoordelen of ik het aankon. Allereerst komt zo’n uitnodiging als een bom bij je binnen, zeker als je als mij nog middenin het rouwproces zit (niet alleen mijn dochter verloren, maar ook zelf lichamelijk doodziek ben geweest, ik voor mijn eigen leven ook hard heb moeten vechten en in de periode van 10 dagen in het ziekenhuis heb gelegen behoorlijk onder de medicijnen zat. Welke niet zo 1,2,3 uit je lichaam zijn verdwenen).
Het antwoord? Dat de moeder in spe het wel moest weten in verband met de boodschappen voor die genderreveal party.

Het is niet alleen het gemeenste wat ooit tegen mij gezegd is, maar ook het meest pijnlijke wat ooit in mijn leven tegen mij gezegd is. Naast de grote verbazing dat een andere zwangere vrouw met al haar hormonen en lichamelijke veranderingen juist zo zou moeten weten EN voelen hoe het is om zwanger te zijn van een mooi wondertje binnenin je. En dat bij een andere vrouw die vol in haar verlies zit van zo’n gelijk wondertje en door het plotselinge noodlot ook nog vol zit in haar hormonen en lichamelijke veranderingen (die niet helaas ineens weg zijn, als je je kindje verliest).

Het mooiste dat ooit tegen mij gezegd is?
De lieve woorden van mijn vriendinnen over hoe ik met alles de afgelopen maanden ben omgegaan en de groei die ikzelf hiermee en hierdoor heb meegemaakt: het vinden van mezelf.
Dat ze mij nu zo’n ontzettend sterke vrouw vinden, die hen hier en daar soms ook inspireert.

20. Wat doe je als je opstaat?
Ontzettend slecht: mijn telefoon pakken.
Ja, helaas doe ik hier ook aan mee en zal ik dit graag willen veranderen. Alleen dat veranderen dat lukt maar moeilijk, het is zo’n ontzettend automatisme geworden.
Ik pak mijn telefoon: check mijn mail, Instagram, Facebook en ga dan (mits ik een afspraak heb staan) vaak een spelletje spelen. En ja, ik speel dat spelletje dan vaak veels te lang in bed, dan dat ik eigenlijk zal moeten doen en aan de dag te beginnen.

Ik heb ook al de oplossing hiervoor gevonden: een wekker.
Echter (oh, al klinkt het nu wel een beetje als smoes nu ik het zo aan het tikken ben) heb ik nog geen wekker gevonden die ik mooi genoeg vond om op mijn nachtkastje te zetten. Maar ook een wekker die niet teveel licht geeft, dat ik er niet van kan slapen. Ben hier heel gevoelig voor (of verwend haha) en heb het liefst dat mijn slaapkamer pikkedonker is.