Monthly Archives: September 2018

Songs to love: All Saintes – Testament

Songs to love, , , , , , , ,

In de mode trekken we langzaam aan weg uit de jaren ’90 en gaan we richting de 80’s. In de muziek blijven de jaren ’90 artiesten nog hun best doen om ook in de 21ste eeuw succesvol te zijn.
En succesvol dat waren de 4 meiden van All Saints in de jaren ’90, waarna ze in maart 2001 uit elkaar gingen vanwege verschillende strubbelingen onderling. Na een korte comeback in 2006, welke duurde tot 2007. Het jaar waarin hun platenmaatschappij de dames helaas liet vallen.
Gelukkig kruipt het bloed van de dames waar het gaan kan en gelukkig voor ons – want vele zullen de heerlijke liedjes van deze dames nog wel herkennen – hebben wij bij Maiden Magazine hun nieuwste album ontdekt. En wat wij maar al te graag met jullie willen delen…

Songs to love: 
All Saints – Testament

Onze voorkeur gaat zelf uit naar muziek waar energie in zit, maar welke je ook op elk moment van de dag kan draaien. Of dit nu op een vrijdag middag is, omdat je wel even een boost kunt gebruiken. Of op zondag ochtend, als je nog heerlijk rustig aan wakker aan het worden bent. Uiteraard houden wij bij Maiden Magazine er ook van om een heerlijke sound op te zetten als we aan het werk zijn – en onze blogs voor jou tikken ;). 
Graag tippen wij jou maar al te graag onze nieuwe ontdekkingen op het gebied van heerlijke songs, albums en artiesten. Dat is dan ook precies dé reden dat wij je dan ook graag willen wijzen op het nieuwe album Testament van All Saints.

Op het album Testament staan 10 gloednieuwe songs van de dames en 2 korte interludes als overgang op het album. Of het typische All Saints songs zijn, dat durven wij eerlijk gezegd niet te zeggen…waren geen #fangirls back in the days in de jaren ’90. 
Maar in het jaar 2018, daar kunnen we wel zeggen dat we fan zijn van dit album! Zodra we het album opzetten, krijgen we er energie van en de songs zijn ook herkenbaar (dat krijg je ook met ouder worden he haha) 

Onze favoriete songs op dit album? Dat is lastig kiezen, want hoe kritisch we eigenlijk van nature zijn vinden we alle songs op dit album heerlijk om te horen…
Wellicht is dit het voordeel dat het nog een vrij onbekend album is en deze nog niet plat gedraaid wordt op radio & tv, wat ervoor zorgt dat we het album opzetten en alle liedjes gewoon laten afspelen. 
Nieuwsgierig geworden? Check hieronder de video van All Saints met ‘Love Last Forever’. En vergeet het album Testament vooral niet toe te voegen in jouw Spotify lijst. Daar ga je ons nog voor bedanken ;) 


Kleine meisjes worden groot (deel 2)

Brenda, Column Maiden's, Lifestyle, , , , , , , , , ,

In de vorige blog van afgelopen maandag is te lezen hoe de ontdekking tot stand kwam: namelijk doormiddel van een “simpele” IQ-test. 
Ik merkte aan mezelf dat ik het behoorlijk spannend vond om het eerste deel van deze blogs online te zetten. Was er in mijn hoofd dan ook redelijk constant mee bezig en voelde me op sommige momenten best naakt door mezelf zó open en bloot te geven (Jep, was echt way out of mijn comfort zone hoor…)

Kleine meisjes worden groot (deel 2)

Laat ik eerst even uitleggen dat ik naast het moeiteloos registreren van gevoel & sfeer, ook een ontzettend goed geheugen heb. En deze combi samen; een gebeurtenis waarbij een heftige reactie op gevoel of sfeer (positief of negatief), dit wordt verankerd in mijn geheugen. Vaak onbewust, maar jaren later weet ik de situatie nog precies op te roepen en voor me te zien.
Als ik terug denk en zodoende kijk op mijn jeugd is het dat ik hele goede herinneringen heb aan mijn kleutertijd. Groep 3 kan ik ook niet herinneringen. Maar aangekomen bij groep 4 en vooral het 2e half jaar van datzelfde jaar 1995, groep 5…daar houden mijn herinningen van mijn kindszijn op en is het vooral erg wazig en grijzig.

Back to 1995: groep 4 & 5 

1995: het jaar waarin ik groep 4 & groep 5 in 1 schooljaar heb gedaan. Ik heb 3 jaar gekleuterd – haha deze bijna-einstein is inderdaad in groep 2 blijven zitten ;) – met de simpele reden omdat ik toentertijd nog te speels was en de school vond dat ik nog niet klaar was voor groep 3 en het serieuze werk. Wat in het geval van mij waarschijnlijk nog geeneens ging opvallen, later in het vervolg van de schooljaren, aangezien ik begin september jarig ben en zodoende een vroege leerling ben. Wat leeftijd betreft zal ik met zitten blijven dan ook eerder bij de leeftijd van de andere klasgenoten zitten. 

Na 3 jaar gekleuterd te hebben en eindelijk dan de poppenhoek gedag te moeten zeggen – wat ik overigens niet echt erg vond. Ja, jammer dat het hele dagen spelen voorbij waren, maar ik was er klaar voor om nieuwe dingen (aan) te leren. 
In groep 3 pakte ik dan ook al redelijk snel dingen op. Lezen & schrijven, ik vond het geweldig! In dit schooljaar is er nooit iets opgemerkt mbt mijn intelligentie en dit was ook voor en door de school makkelijk te verklaren: ik was gewoon toe aan nieuwe uitdagingen en nieuwe lesstof, na 3 jaar gekleuterd te hebben. Dit is de menselijke behoefte en ontwikkeling op en rond die leeftijd. 

Echter in groep 4 begon mijn voorsprong groter te worden op de rest van mijn klasgenoten. Waar wij dezelfde opdrachten kregen, ging ik niet direct aan de slag maar leidde mezelf en de andere klasgenoten om mij heen lekker in alle gezelligheid af en de laatste minuten van de opdracht gingen we dan tenslotte aan de slag. Met als gevolg dat ik het werk wel op tijd af had, maar de klasgenoten die ik van hun werk hield die hadden dit helaas niet op tijd af.  Ik weet nog héél goed dat ik met 2 andere jongens uit de klas samen zat als groepje en wij elkaar behoorlijk uitdaagde in “de beste” te zijn. Wat ik als erg prettig heb ervaren, als ik hier aan terug denk. Dan komt er bij mij een warme gloed van binnen door me heen. 

Door dit gedrag wat ik vertoonde heeft de school aan mijn ouders het advies gegeven om mij weer terug in mijn “oude” klas te laten stromen en in datzelfde schooljaar van 1995 zowel groep 4 als groep 5 in één jaar te doen. 
Met als gevolg dat ik als jong meisje met haar tafel helemaal alleen gezet werd achterin de klas. Gedraaid op de klas (waar zij met hun gezicht gericht naar het schoolbord zaten, zat ik 90 graden gedraaid van mijn klasgenoten en met het gezicht naar buiten. 
In het 1e half jaar van dit jaar heb ik onderhand alleen maar studerend & begrijpend lezen en rekenen gehad. Alle leuke dingen die gebeurde in de klas, van een grapje, tot een uitje of zelfs het School TV weekjournaal daar werd ik helemaal niet meer bij betrokken. Het enige wat ik mocht (en moest) was mijn concentreren op mijn “standaard” taken, om zo bijgespijkerd te raken om naar groep 5 over te kunnen gaan. 

Aangekomen in groep 5, wat natuurlijk voor zo’n jong meisje toch best doodeng is, was de overgang ook behoorlijk hard. Ik kan mij niet herinneren dat er ooit overgangsgesprekken zijn gevoerd of dat er ergens in die tijd en periode ooit eens met mij gesproken is wat er allemaal in mij omging en hoe ik het ervaren had. 
En ik vind dit héél moeilijk om te tikken en doe het dan ook met tranen in mijn ogen, omdat het mij raakt…Ik heb mijn ouders het ook jaren kwalijk genomen. Blijkbaar. Dit kwam ook naar boven. Gelukkig heb ik een goed gesprek met mijn moeder hierover kunnen voeren. In dit gesprek kwam naar boven dat zij ook totaal niet werden betrokken bij het hele proces. Dat het besluit wel voorgelegd werd bij hen en zij wilden natuurlijk alleen maar het beste voor hun kleine meid en zijn hiermee akkoord gegaan. Zeker omdat zij ook merkte dat ik aan meer kennis en leerstof toe was. 

Wat er dan gebeurde in groep 5? Je kent vast wel die gokmachines op de kermis waar je een knuffeldier moet grijpen. Nou, zo was dus ook mijn “binnenkomst” in groep 5. Ik ben na een half jaar als knuffelbeest gegrepen en hup zo boven groep 5 losgelaten. 
Waar je nu als leerling een jaar van te voren al een kijkje in een klas neemt en je hierop voorbereid wordt een héél jaar, ging dit bij mij dus totaal anders. 
Aangekomen in groep 5 werd ik in alle laagste groepjes ingedeeld. Wat mij nog echt heel goed bijstaat en deze herinnering kan ik zo oproepen: het leesgroepje waar ik in terecht kwam in groep 5, met leesmoeder en al. Ik kon al best redelijk vloeiend lezen (vond ik) en in groep 5 kwam ik terecht in het laagste leesgroepje waarbij de letters eerst hardop gezegd werden en daarna werd het woord pas uitgesproken. 
Wat mij nog het meest bijstaat van deze situatie is het extreme verbaasde gevoel wat ik toen voelde (en ja ik voel de verbazing nog steeds door mijn lijf heen, als ik hieraan terug denk): “Huh, maar dit kan ik al!?”

Identiteitscrisis 

Mijn conclusie? Een kind dat een bepaalde intelligentie al bezat. Een kind dat ontzettend veel voelde en dit ook kon registreren en er bewust van was. Een kind dat ontzettend in haar hoofd kon zitten en diep nadacht over alles in en van het leven. 
Deze eigenschappen hebben ervoor gezorgd dat ik besloten had dat ik op de leeftijd van 7 a 8 jaar oud niet mezelf mocht zijn, niet slim mocht zijn, niet uit mocht of kon blinken. Want? Dat werd niet gewaardeerd, op waarde geschat. Kortom, dat mocht er niet zijn.
Met als gevolg dat er een identiteitscrisis intern is uitgebroken en dat er een soort van tweede identiteit binnenin mij ontwikkeld is, die mij voortaan moest beschermen. Beschermen tegen pijn, afwijzing. 

Gewoon zijn.
Gemiddeld zijn.
Net zoals alle andere kindjes.
Dat werd mijn motto. 

Ik weet nog goed dat ik het boek van Richard Baer ‘Karen, de vrouw met zeventien persoonlijkheden’ in 2007 las, waar de schrijver het verhaal heeft opgetekend over Karin die bij de praktijk van Richard Baer binnenstapte en zij samen in therapie erachter kwamen dat Karin door verschillende heftige gebeurtenissen in haar gehele leven, 17 persoonlijkheden heeft ontwikkeld om naast het leven aan te kunnen en te overleven, zo ontzettend fascinerend vond.
De wereld deze vrouw vast en zeker zal bestempelen als gek en gestoord, maar ik dat op de leeftijd van 20 jaar oud dit totaal niet vond. Er zelfs een soort van bewondering voor had dat het lichaam en vooral de geest zó sterk is om een vorm te geven aan iets wat het beste is om te overleven. 
Al heeft deze vrouw met haar 17 persoonlijkheden echt totaal wel andere trauma’s in haar leven opgelopen en ben ik nooit blootgesteld aan misbruik of dergelijke. 

Puzzelstukjes die de puzzel ‘Brenda’ compleet maken

Nu, achteraf gezien vallen er een hoop puzzelstukjes op de plek en lijkt de puzzel genaamd Brenda behoorlijk compleet te raken. 
Na de IQ-test, de antwoorden die ik mezelf heb verschaf op momenten van totale ontspanning, de wil om beter te worden en te herstellen van mijn burn-out, mijn kracht, de verschillende coaching sessies waarin alles te bespreken is en doordat te doen er een hoop met behulp van psychologische begeleiding een hoop duidelijk geworden. 
Ik heb, net zoals Karen heeft gedaan in haar leven, in die tijd van groep 4 & 5 een interne verandering meegemaakt. Mijn conclusie was en die ik met al mijn zintuigen had geregistreerd is dat de Brenda die ik tot nu toe was, die werd niet gewaardeerd. Ik moest beschermd worden. Dat dit mij zó ontzettend gevormd heeft, dat blijkt wel uit meerdere feiten uit mijn leven. 

Allereerst mijn 1e (en enige, want ik laat ontzettend moeilijk mensen toe) vriendje. Hij heeft – zoals ik er nu over denk met het besef wat er allemaal in mijn leven gebeurd is – een hoop te verduren gehad. En ja, hij had rete gelijk als hij eens opmerkte dat ik zo ontzettend onzeker was en niet wist wie ik was. Hij moest eens weten hoe gelijk hij had! 
Ik heb in de tijd dat wij wat met elkaar hadden de constante strijd in mezelf met mijn twee identiteiten. De “2e identiteit” die mij moest beschermen, deze identiteit was het die je het meeste zag als je met mij omging. Echter kwam de “1e identiteit” ook zo af en toe naar boven en hier reageerde mijn 2e identiteit dan weer op. Vaak op zo’n niet zo’n liefdevolle manier. Dat was ook zijn taak niet, de enige taak dat die had was mij beschermen. 

Waarom het voor mij zo moeilijk maakte? Naast dat ik nog niet wist dat ik HSP’er ben. Hier nog niet mee om wist te gaan en geregeld overprikkeld was, omdat ik geen grens had of wist te hebben. Wist mijn 1e identiteit ook geregeld op te poppen. Om bevestiging te vragen. Om te bewijzen dat het wel oké is om slim te zijn. Om haar plek weer op te eisen. 
Hoe?
Ik kan mij nog héél goed te herinneren dat ik mega (en dan ook echt mega mega mega) gefascineerd was door het kantoor van zijn vader. Naast dat zijn vader dit kantoor gebruikte om zichzelf voor te bereiden op de werkzaamheden van de nieuwe week, was dit ook de plek waar zijn vader ruimte had om tijd voor zichzelf te nemen om nieuwe kennis op te doen.
Dit was iets wat ik tot toen aan toe nog nooit tegen was gekomen in mijn leven. Mijn omgeving deed dit niet, op school werd dit in mijn ogen afgekeurd. 
En in plaats van hierover te praten, mijn twijfel uit te spreken, mijn interne gevecht te openbaren….heb ik het tegenovergestelde gedaan. In plaats van hulp te vragen, heb ik (om mezelf te beschermen) hem die dichtbij indentiteit 1 kwam pijn gedaan om op afstand te houden.

Mensen op afstand houden, daar ben ik een pro in. De oorzaak hiervan ligt in dat ik naast het beschermen dat zij mijn identiteit 1 niet ontdekken, ook veel moeite heb gehad om gelijkgestemde te vinden. 
En ik ben me ervan bewust dat dit redelijk arrogant klinkt, maar zo bedoel ik het absoluut niet! Mijn hersens zitten eenmaal iets anders in elkaar en de schakelingen die zij maken gaan wat dieper. Met als gevolg dat ik oppervlakkige gesprekken wel kan voeren, maar zo af en toe eens gesprek op een dieper niveau of laag wil voeren. 
Zodoende heb ik ook in mijn leven ook niet zo’n vriendinnengroep om mij heen gehad. Ik ging als jonge Brenda liever in gesprek met volwassenen of zelfs met bejaarden, dan jeugdigen van mijn leeftijd. Waarom? Vooral met bejaarden mensen had ik gesprekken over het leven, kon ik uit gesprekken van hun bepaalde wijsheden halen en deze gesprekken zetten mij aan te (na)denken. 

En nu?

De foto bij deze blog kan dan ook niet toepasselijker en legt precies dat bloot in beeld & de quote. Jij kunt je vast ook nog wel herinneren dat je vroeger als kiddo een steen beschilderd hebt voor moeder- of vaderdag. Beeldend slaat deze steen dan ook op mijn jeugdjaren, waarbij de quote meteen de lading dekt. 
En dat is ook precies wat ik vanaf nu moet gaan doen: geloven in mijn zelf. Mijn eigenlijke identiteit gaan omarmen, door mijn identiteit 2 te kalmeren wanneer deze denkt het over te moeten gaan nemen en dus in beschermstand overgaat. En nee, dat is absoluut niet gemakkelijk en zo 1,2,3 gedaan. Identiteit 2 leeft al langer dan dat ik geleefd heb in mijn identiteit 1. Maar het helpt om in gesprek te blijven. Met mezelf. Met mijn familie. Met mijn beste vriendinnen. Zodat er begrip is. Zodat er ruimte gaat ontstaan om identiteit te omarmen, te vertrouwen, in te geloven en erna te gaan leven. Dat slim zijn meer dan oké is en hierin rust te vinden.
Voor de toekomst. 

Kleine meisjes worden groot (deel 1)

Brenda, Column Maiden's, Lifestyle, , , , , ,

Eerlijk gezegd heb ik best wel opgezien tegen het tikken van deze blog: persoonlijk, kwetsbaar, komt op internet, wil niet opscheppen. Maar was dat niet in eerste instantie waar Maiden Magazine voor staat: openheid & herkenning, bij en onder vrouwen. Zodat zij gaan voor wie ze zijn en dat niet alles maar in die innerlijke put of doofpot weg gestopt hoeft te worden.

Kleine meisjes worden groot
(deel 1)

Mijn laatste blog over mijn burn-out is alweer een tijdje geleden, moest zelfs even terugkijken, dit is eind mei geweest. Daarin vertelde ik dat ik het sporten weer had opgepakt en wat voor levensles ik daar uit heb mogen halen. Nieuwsgierig? De blog ‘Burn-out: leven & laten leven, “het is zoals het is” is hier terug te lezen.

De reden waarom het even geduurd heeft voor een nieuwe blog met betrekking tot mijn burn-out, heeft de simpele reden dat ik mezelf heb toegestaan om het gehele proces rustig en bewust te beleven, zodat het goed zal gaan gronden binnen in mezelf. 
Ik heb een hele goede coach, zij verstaat haar vak uitstekend en samen weten we een hoop dingen boven water te halen. Maar tegelijkertijd zorgt dit ervoor dat ik na sommige coachingsessies echt een aantal dagen moet bijkomen.

Mijn advies voor jou? Allereerst wens ik jou net zo’n coach toe als die ik gevonden hebt, die precies dat weet te raken wat jij nodig hebt. Daarnaast, stel je echt open, laat dit toe en laat alles wat er in je omgaat over je heen komen. Je bent tenslotte niet voor niks op dit punt beland toch? En dat probeert je lichaam jou dan ook te zeggen door in de burn-out-modus over te gaan. Al kan ik dat natuurlijk gemakkelijk zeggen tegen je als buitenstaander, dan dat dit mogelijk is voor jou. Bepaal voor jezelf wat jij fijn en oké vindt.

IQ-test

In de eerste gesprekken met de coach heb ik voornamelijk gesproken over mijn leven tot nu toe en hoe het eruit heeft gezien. Hoe het gezin eruit ziet waartoe ik behoor, waar ik heb gewoond, mijn opleidingen en ga zo nog maar even door.
Het lijkt allemaal vrij onbelangrijk en alsof je mondeling een cv aan het afgeven bent, maar ik kan je als tip geven wees hier zo open mogelijk in en laat dingen die onbelangrijk lijken voor jou niet achterwege. Uit deze gesprekken stelde mijn coach een IQ-test voor. 

Ondanks dat ik instemde met deze test (nieuwsgierigheid), zond mijn gevoel meteen wel verschillende signalen naar mij uit. “Wat als je een miskukkel blijkt te zijn!?”, “Je kan er zometeen niet meer omheen, het staat zwart-op-wit.”, maar ook positieve gedachtes en enthousiasme “Dit is wat je nodig heb, doen!”, “Wat heb je te verliezen?”

In het begin vond ik het lastig, want ik voelde echt wel een bepaalde druk dat ik nu moest presteren en dat er een bepaalde verwachting was. Jep, vooral van en voor mezelf.
Uiteindelijk zat ik er letterlijk in (nadat ik inzag dat de oefeningen te doen waren en ik best vooruit kwam in mijn antwoorden) en na 4 uur getest te zijn had ik nog super veel energie over. Dit verbaasde mijn coach, dat ik geeneens een pauze had ingelast maar die gehele 4 uur van het afleggen van de IQ-test even enthousiast was, zonder een spoor van vermoeidheid. 

Uitslag IQ-test

Zo IQ-test gemaakt, uitslag gekregen…en toen was ik echt een paar dagen van de kaart. De uitslag blies mij even uit mijn sokken – niet letterlijk natuurlijk, want ook toen was het al zó on-Nederlands warm dus die had ik echt niet aan. Ik zit met mijn intelligentie tussen bovengemiddeld intelligent & begaafd in.  

Er ging zo veel door mij heen en daardoor is het voor mij wel even een paar dagen erg lastig geweest om deze uitslag een plek te geven. Zeker als een gevoelig persoon en grote denker dat ik ben.  
Echter heb ik mezelf aangeleerd om als HSP’er (Hoog Sensitief Persoon) al mijn gevoelens te laten stromen – waar ik voorheen gevoel altijd redelijk snel wegstopte, omdat ik dacht dat dat hoorde want dat was hetgeen wat ik om mij heen zag. Alle gedachtes en gevoelens die in mij opkwamen heb ik er laten zijn en heb aardig wat gesprekken – letterlijk hardop – met mezelf gehad. 

Haha, dit klinkt een beetje gek als je het zo zal lezen. Maar ik kan je dat echt adviseren om te doen!
De mens – algemeen genomen – is best geneigd om negativiteit en pijn géén ruimte te geven. Toch vind ik dat het belangrijk is om ook negativiteit de ruimte te geven en daar dan het dialoog mee aan te gaan, in plaats van het te negeren.
Mijn 2 kampen bestaande uit die welbekende innerlijke stemmetjes: het positieve kamp dat gericht is op de toekomst en er tegen aan wil gaan met deze uitslag VERSUS het negatieve kamp dat me veroordeeld over het verleden en de gemiste kansen.

Ik heb trouwens express mijn scores niet getoond op de foto. Tuurlijk de getallen definiëren wel wat, maar tegelijkertijd ook niet voor de buitenwereld. En hier komt die bescheidenheid weer om de hoek kijken, ik hoef en wil absoluut niet van de daken schreeuwen wat mijn getallen zijn.

Waarom ik het dan toch wel deel? Wat er in mij omgaat, speelt en leeft met betrekking tot deze getallen is voor mij vele malen belangrijker. Het is natuurlijk leuk en hartverwarmend om te lezen dat je slim bent en dat zwart-op-wit bevestigend te zien. Maar voor mij telde vooral de specificaties van de onderdelen, want deze IQ-test gaf voor mij mijn kwaliteiten bloot en dat ik daar dondersgoed in moest gaan geloven.
Ik heb mij mijn hele leven al “anders” gevoelt. Deze IQ-test was voor mij het antwoord over een kant van mezelf die ik soort van heb weggestopt. Ik heb het “anders” zijn altijd geïnterpreteerd voor en door mezelf als negatief. De test heeft niet alleen mijn kunnen blootgelegd, ook de manier van denken is totaal veranderd. “Anders” zijn ligt aan de gedachtes en handelen van een ander en niet aan mezelf: ik ben wie ik ben en dat mag er meer dan zijn in deze wereld.

Wat het mij bracht? Simpelweg geloof in mezelf! Zelfvertrouwen. Vermindering van het mezelf verkleinen. Zekerheid. Kracht. Inzicht in kwaliteiten. Niet anders zijn, maar ik zijn.
Voor mij is het dan ook echt geen weggestopt issue meer dat ik mezelf in het verleden zó verkleint heb en mijn intelligentie niet omarmt heb door niet alles uit mezelf en mijn gehaald hebt en dat ik zeker weten niet heb gefaald. Dat de les die ik uit het verleden kan halen, mijn meegebrachte les voor de toekomst zal zijn. Voel ik een valkuil van mezelf weer aankomen, hier dan alles aan ga doen om deze te dempen en er geen kuil meer zichtbaar zal zijn om in te vallen en geen horde meer is om te nemen. 

Puzzelstukjes

Naast de bevestiging van mezelf doormiddel van de IQ-test, ben ik ook achter de oorzaak gekomen van waarom ik zo geworden ben en dat deze burn-out eigenlijk toch wel een soort van zegen voor mij is.
Vorig jaar kwam al de bevestiging van een andere psycholoog dat ik Hoog Sensitief ben en mijn inzichten komen niet op moment dat het “moet”, maar ik sla gebeurtenissen wel intern op en later op een moment dat ik totaal ontspannen ben, stroomt het antwoord letterlijk door me heen.

Laat ik je even terug nemen naar een aantal maanden terug – om het wat te verduidelijken wat ik bedoel met mijn sensitiviteit en hoe dit geregeld in mijn leven onbewust geregistreerd wordt: 
Op 20 & 21 april nam ik deel aan het ‘Live Your Purpose’ event van The New Business Women – wat overigens echt een mega aanrader is om bij een event van deze inspirerende vrouwen te zijn. Ze zijn life & business coaches en ik deel helemaal hoe zij het leven, maar vooral het ondernemen zien: puur & helemaal vanuit jezelf! – en doormiddel van een meditatie-oefening moesten wij in contact komen met het inner-kind in jezelf. Dit lukt mij totaal niet!
In plaats van de trap af te lopen en in de kelder het inner-kind te ontmoeten, overviel mij paniek, angst. Werd misselijk en kreeg ineens behoorlijke hoofdpijn, met als gevolg dat ik dus totaal géén toegang tot mezelf. 

Gebeurtenissen – bewust omdat ik daar voor kies, maar vaak onbewust registreert mijn sensitieve kant het intern als het aankomt op emotie – worden in mij opgeslagen en zodoende viel mij dit in april wel op natuurlijk dat deze meditatie oefening bij mij totaal niet lukte en dat ik er redelijk heftig op reageerde doordat mijn innerlijk mij zo ontzettend blokkeerde en zo extreem alles uit de kast trok om mij hier vandaan te houden. Toch heb ik dit eigenlijk al vrij snel losgelaten, door er hier niet extreem over na te denken wat er aan de hand was.
Echter heeft iets intern in mij dit daadwerkelijk wel geparkeerd en een paar dagen na het verkrijgen van de uitslag van mijn IQ-test, toen ik totaal ontspannen was kwam bij mij het antwoord binnen waarom het niet gelukt was om de kleine Brenda in april in die meditatie op te roepen: mijn ervaring van groep 4 & groep 5 in 1 jaar te doen heeft mij als kind een trauma bezorgt en deze gebeurtenis heeft feitelijk voor een interne transformatie gezorgd. 

Nieuwsgierig naar deze interne transformatie en wat de oorzaak hiervan was in groep 4/5 voor mij? Dit is morgen te lezen in een nieuwe blogpost…