Een tijdje terug had ik een leuk gesprek via de Instagram van Maiden Magazine, waarbij ik geattendeerd werd op het feit dat er weinig informatie over mezelf te vinden was. Dat mijn hoofd zo af en toe wel voorbij ploft op Insta, maar daar bleef het dan ook bij. De wie, wat en waar werden nauwelijks volgens deze (blog)tipgeefster beantwoord.
Dit leuke gesprek heeft mij aan het denken gezet en ben ik zelf ook tot de conclusie gekomen dat ze gelijk heeft en dat het tijd werd om jou als Maiden lezer mee te nemen op een backstage tour ;)
Let’s meet Maiden Magazine
Zo’n 3 jaar geleden, in augustus 2015 durfde ik dan eindelijk de stap te zetten om mijn gevoel en passie achterna te gaan. Zoals vele generatie-einde-alfabet jong volwassenen kamp ik terugkijkend op de jaren al met een burn-out. Op dat moment was er nog weinig sprake van een weigerend lichaam gelukkig, maar de eerste treden van de welbekende burn-out trap had ik al genomen en lag de burn-out bovenaan de trap wachtend op de loer.
Ik miste iets in mijn leven. Vroeg me ook af wat het was wat ik dan miste en de vraag of de gedachtes hoe ik dit überhaupt ging aanpakken, daar was ik nog niet mee bezig. Maar het feit dat ik iets in mijn leven miste dat stond wel al boven water: ik miste creativiteit.
Er zijn vele vormen van creativiteit inderdaad, maar bij mij was dat toch echt wel schrijven. Dit begon als klein meisje al, op de basisschool. Elk jaar met de Kinderboekenweek pakte mijn toenmalige school groots uit. Naast dat de school totaal “verkleed” werd in het jaarlijkse thema, kregen we in de bovenbouw ook bezoek van schrijvers. Dit was echt mijn week als kind. De schrijvers fascineerde mij en de opdrachten die we op school kregen tijdens deze week, nou ik leefde helemaal op!
Grappig feit: de bibliotheek heeft in haar collectie een boek geschreven door mij, als basisschool guppie.
Oké, dit feit zal ik even moeten herformuleren, zodat jij het ook gaat snappen. Eén van de opdrachten in de bovenbouw was om een boekbundel met zelfgeschreven verhalen door alle leerlingen uit mijn klas te maken. Deze is uiteindelijk echt gebundeld tot een boek en kreeg een mooie plek in de bibliotheek in de wijk waar ik toen woonde.
(Of dit boek er nog steeds ligt? Geen idee, zal vast wel niet….Wel nieuwsgierig naar, maar weet de titel van het boek niet meer. Misschien eens een poging wagen als ik weer eens in Nijmegen ben.) Maar ik blijf zelf nu 22 jaar later nog steeds een beetje trots op dit feit.
Dus het werd mijn grote passie: schrijven. En in 2015 werd schrijven vergemakkelijkt door de vele blogs die al online te vinden waren. Mijn 1+1 was een makkelijke optelsom: mijn passie + een eigen blog.
Maiden’s grote inspiratiebron
Ik was wel al maanden met allerlei knipsel met ideeën, voorbeelden en inspiratie aan de gang. Het plaatje in mijn hoofd had ik al helemaal zitten, alleen ik kon die vertaling van mijn hoofd niet naar de werkelijkheid omzetten.
En zoals het gaat met van zulke ideeën waar je onzekerheid zo heerlijk de hand op weet te leggen, verdwijnen die ideeën in de ijskast. Waar ze blijven liggen of waar ze bij geluk de ijskast weer worden uitgehaald.
Ik werd op het moment dat je het minst verwacht geconfronteerd met mijn in de koelkast belandde ideeën, namelijk door het overlijden van mijn opa.
Mijn opa is dan ook DE grote inspiratiebron (en diegene die, hoe raar dit even klinkt, mij een schop onder mijn kont gaf) voor het geloven in mijn droom: schrijven.
Mijn opa had helaas te horen gekregen dat kankercellen zijn lichaam aan het veroveren waren en zo eigenwijs als de (vooral) mannelijke generaties voor ons zijn, gaan zij zelden naar een dokter. Alleen als het echt moet. Dit was bij mijn opa ook zo het geval. Tijdens een onderzoek in het ziekenhuis kreeg hij en wij als familie te horen dat de kanker al in een ver gevorderd stadium zijn lichaam hadden overgenomen.
Omdat artsen natuurlijk geen uitspraken kunnen doen over het tijdsbestek dat de ziekte het van een lichaam wint. Na een week was zijn achteruitgang al zo ver ingezet dat hij medische hulp nodig had die hem thuis niet gegeven kon worden. Helaas is hij niet lang erna overleden.
Ik ben van mezelf een behoorlijk nieuwsgierig persoon, toch wist ik vrij weinig van mijn opa af. En dat dit zo was, dat werd bevestigd toen ik in mijn eentje zijn zolder ben gaan opruimen. Ik ben een vrij emotioneel persoon en vind het op zo’n moment dan fijn om op mezelf te zijn en op mijn manier het overlijden van mijn opa te verwerken. Door op zijn zolder door zijn bewaarde spullen te gaan.
Waar ik altijd, opgroeiend als kind, het gevoel had dat ik anders was dan de rest en weinig connectie dacht te hebben met mijn familie als in het delen van genen. Oké mijn uiterlijk is bijna 1-op-1 mijn broer, dat was wel een bevestiging, maar meer het delen van genen in interesses en passies. Er is verder niemand creatief. Blijkbaar is dat gewoonweg 1 generatie overgeslagen en heb ik dat van beide opa’s en oma’s mogen erven. Zo ook de passie van het schrijven.
Hoe ik daar achter kwam?
Simpelweg door het vinden van dit krantenknipsel. (hier links op de afbeelding)
Een krantenknipsel welke mijn opa zelf geschreven had voor de krant op 8 mei 1956.
Mijn opa die ook schrijft!? Mijn opa die wel journalist was voor een krant!? Mijn opa, die eigenlijk de voorganger van een reisblogger was, door voor de krant te schrijven over de zakelijke verhuizing naar Nieuw Guinea.
Mijn opa die mij letterlijk mijn droom in mijn handen duwt. Nou ja, eerder figuurlijk want hij was er natuurlijk niet bij.
Een groter voorteken dan dit kon ik gewoonweg niet krijgen, dat ik op mijn gevoel verder moest gaan varen en mijn dromen uit die koelkast te gaan halen!
Van idee naar webblog
Leuk een (ontdooit) idee, maar dan heb je nog de uitvoering van dit idee voordat ik kon gaan bloggen. Van ict-achtige dingen had ik echt totaal géén benul! Waar te beginnen dan? Ik was begonnen op Bloglovin’ met het maken van een website. Echter heb ik dit niet doorgezet. Ik, de erg kritische ik vond het totaal niet professioneel eruit zien wat ik bij elkaar had gefröbeld en had daardoor de handdoek in de ring gegooid.
Totdat mijn schoonzus mij erop attendeerde dat ik eens in mijn omgeving moest gaan kijken of er niet toevallig mensen waren die mij konden helpen met deze eerste horde.
Laat dit nu ook meteen dé beste tip geweest zijn van mijn schoonzus (met betrekking tot het opstarten van mijn blog. Gaandeweg de jaren tovert zij nog meer geweldig goede tips uit haar bohemian flaphoed), want ik hoefde geeneens ver te zoeken naar iemand die wel professioneel uitziende websites kon bouwen. Namelijk in de vriendenkring van mijn broer zit iemand die zowel mijn website kon bouwen als mijn logo kon ontwerpen.
Nog zo’n “klein” probleem: ik had hem wel uitgetekend, maar tja dat was zeker weten niet professioneel genoeg. Horde 2.
Na deze 2 hordes genomen te hebben, website en logo klaar kon ik aan de slag. Zul je denken he…
Nee, het heeft zelfs nog bijna een jaar geduurd voordat ik mijn eerste blog online stond. Namelijk op 5 juli 2016 kwam deze online. Het ging over mijn vakantie in een heerlijke huisje op het strand van Julianadorp aan zee, welke ik alleen had doorgebracht.
Tijdens deze vakantie is de knop omgegaan dat als ik creativiteit mistte, ik deze zelf moest gaan vullen en dus aan de slag moest gaan met de website die ik bijna een jaar geleden had laten maken en waar ik mijn gespaarde geld toen in had gestoken. Dat was ook niet voor niks, hield ik mezelf voor toen ik de 3e horde nam: onzekerheid.
Niet perfect, maar wel vanuit liefde aangenaam kennis te maken
Website was er, logo was er, enkele blogs waren er, maar toch kwam mijn blog door mezelf nog niet goed van de grond. Of hoor eerder te zeggen, in de lucht ;) Niet dat mijn vingers weigerde de toetsen van mijn laptop in te tikken. Nee, het was mijn angst die me tegenhield om het podium te pakken. Dat is tenslotte wel wat je doet als je je op het wereldwijde web gaat bevinden.
Dat is dan ook meteen de reden dat ik niet met mijn eigen naam als website ben gegaan. Naast het feit dat ik het leuker, mooier en grootster vond om een online magazine te starten en dit uit te bouwen met allerlei toekomstdromen. Vond ik het best wel intimiderend om met naam & gezicht dat podium te gaan beklimmen.
Al kom ik hier geregeld wel van terug. Naast wat er allemaal gaande is in mijn leven met betrekking tot mijn burn-out (hier later meer over hoe het nu met mij gaat en welke inzichten ik weer heb opgedaan), heeft Maiden Magazine mij in die 3 jaar tijd wel een zelfvertrouwen boost gegeven. Vandaar dat je geregeld mijn gezicht voorbij ziet komen en zelfs voorzichtig mijn eigen naam:
Brenda van der Greft.
Aangenaam kennis te maken met jullie!
(Toch nieuwsgierig? Je bent altijd zo vrij om even Maiden’s Instagram te bekijken. Ik ben die met de bruine haren en blauwe ogen :P)
En nu in augustus 3 jaar later is Maiden Magazine zeker nog niet perfect. In mijn kritische ogen zal er altijd wel iets verbeterd kunnen worden. Aan de blog of aan mezelf, de inspiratie en de regelmaat van het posten van nieuwe blogs.
Toch ben ik meer dan blij dat ik de afgelopen drie jaar heb mogen en kunnen groeien. Zowel mezelf als met Maiden Magazine en dit zeker in de toekomst nog ga doen. Die wil is er!
Op de toekomst!
En mocht jij ook een vraag hebben, is je iets opgevallen, een tip of ben je ook zo’n heerlijk nieuwsgierig aagje als ondertekende…Laat gerust een bericht achter onder deze blog of stuur een mail naar Maiden Magazine. Vind ik leuk!
With love,
vanuit Brenda van der Greft
&
vanaf Maiden Magazine