Herken je jezelf hier in? Wellicht niet nu, maar een bepaalde periode in je leven?
Je hoeft nu niet te schrikken of je hier voor te schamen! Ook ikzelf heb in mijn leven al meerdere depressies gehad. Kleine depressies waarin ik worstelde met mezelf, maar ook zeker 2 grote depressies waar ik zeker gedurende minimaal een jaar in heb gezeten. Waarbij ik alle punten kon afvinken.
Ik ben me ervan bewust dat dit best heftig is om te lezen voor mijn directe omgeving dat ik ook daadwerkelijk terugkerende gedachten had aan de dood of zelfdoding.
Echter was mijn innerstem te krachtig door de terugkerende mantra in mijn hoofd dat het leven nog veel meer te bieden heeft, dan dat ik tot nu toe had mogen meemaken. Maar als me een ongeluk zal overkomen, daar was ik dan weer redelijk onverschillig over en nam hier en daar (vooral met de auto) wel wat extra risico.

Waarom ik hier zo open over wil zijn?

Ik ben van mening dat depressie een bespreekbaar onderwerp moet zijn. Tuurlijk, het is geen luchtig onderwerp maar het zit nu in zo’n beschamende verdomhoek. Onterecht!
Het leven is niet allemaal rozengeur en maneschijn, waarbij je naar buiten alleen maar het grote geluk mag uitstralen. En ja, je omgeving gaat schrikken en wellicht anders reageren op jouw mededeling dan dat je misschien stiekem gehoopt hebt.
Je hierna met die wel bekende zachte handschoenen gaat aanpakken, je ontzien van dingen omdat er voor je gedacht wordt en niet met je gecommuniceerd wordt. Alleen maar omdat ze het goed bedoelen en het beste met je voor hebben. Ze zien jou uiteraard het liefst gelukkig en lekker in je vel zitten en nu ben je kwetsbaar en daar willen ze je tegen gaan beschermen. Houdt in je achterhoofd dat ze van je houden en dit allemaal uit liefde doen. Om niet onnodige misverstanden te krijgen of ongemakkelijke situaties, is het daarom zo belangrijk om met elkaar in contact te blijven door openlijk te praten over dit beladen onderwerp. Ja, dat is het voor alle kanten.

Bij mijn 1e (grote) depressie, nadat het uitging met mijn toenmalige vriendje zag ik het leven alleen nog maar als 1 groot zwart gat. Niet het feit dat het uitging was de onderliggende reden van die depressie (het was op en over tussen ons en waren het er samen over eens), maar meer het verliezen van de persoon die mij begreep, ik vrijwel als enige mijn innerlijke ik toevertrouwde en waar ik hardop mijn gevoel aan durfde uit te spreken.
Ik was jong, begin 20 en niet wetende hoe het allemaal aan te moeten pakken heb ik die depressie in mijn eentje beleefd. Al kon mijn omgeving het vast niet ontgaan zijn dat ik een erg terug getrokken leven leidde en alle dingen (werk en eten) op de automatische gevoelloze piloot deed.

Ikzelf denk dat ik gevoeliger ben voor een depressie, omdat ik als persoonlijk zo eenmaal in elkaar zit. Als kind ben ik al heel erg bezig geweest met mijn bestemming in het leven. Dat ik hier toch op aarde met een reden moest zijn? Ik kan heel erg in mijn hoofd zitten. Gedachtens, diepzinnig (na)denken, vragen stellen, antwoorden hebben of willen.

Mijn tweede depressie ging hand in hand met mijn burn-out. Echter heb ik deze keer wel uitgesproken dat ik het even niet alleen kon en wel wat professionele hulp hierbij kon gebruiken. En ja, het is fucking rete moeilijk om dit aan je omgeving te vertellen dat je naar een psycholoog wilt. Je bent toch niet gek!?
Spreek dit met je zelf af: Dat ben je niet!
Maar soms kun je het zelf even niet en waarom dan niet de hulp inschakelen van iemand die verder van je afstaat en hiervoor opgeleid is? Iemand die jou niet kent en onbevooroordeeld is, die geen mening over je heeft of vormt. Tuurlijk, je omgeving heeft vast goedbedoelde adviezen hoe je er even overheen stapt en dan weer geniet van het leven. Maar vooral iemand waarbij je echt 100% open kan zijn, omdat je geen rekening hoeft te houden dat je die ander die dicht bij je staat kwetst met wat jij van binnen meemaakt.

Hulp vinden, hoe dan?

Ikzelf begon mijn zoektocht in eerste instantie via Google. Ja toch, Google.nl is je grote digitale vriend als antwoord op vele vragen. Alleen in dit geval is Google een slechte raadgever, want door de bomen zag ik het bos niet meer: veel doorklikken later was ik nog niet veel wijzer geworden.

De makkelijkste stap om hulp te vragen is om deze hulpvraag bij jouw huisarts neer te leggen. Ja, dan moet je tegen de assistente zeggen die je aan de telefoon krijgt waar de afspraak over gaat. Dit is eng – vond ik ook – maar houdt goed in jouw achterhoofd dat ook deze assistent geheimhouding heeft en alles wat diegene ziet en hoort op haar werk bij haar moet blijven. Daarbij, realiseer je dat je niet alleen bent en dat zij dit niet voor het eerst hoort. De huisarts verwijst je dan door naar een professional die jou de juist hulp gaat aanbieden.

Mocht je de stap naar de huisarts toch nog even iets te groot vinden en wil je liever eerst even wat baby stapjes zetten, ik ben in mijn zoektocht ook terecht gekomen bij Korrelatie. Hier kun je anoniem bellen, mailen, chatten en whatsappen met psychologen en maatschappelijk werkers en zullen zij antwoord geven op jouw persoonlijke vragen en advies en hulp bieden.
Door op 1 van deze manieren toch al die kleine stap te zetten om over je depressie te praten, zal de volgende tussenstap gemakkelijk maken: die afspraak bij de huisarts voor een doorverwijzing.

Iemand in jouw omgeving die een depressie heeft en wat te doen?

• Neem de gevoelens van diegene met een depressie serieus, ontken ze niet en bagatelliseer ze niet.
• Probeer je partner, familielid of vriend(in) niet geforceerd op te vrolijken, dat kan averechts werken.
• Biedt een luisterend oor en toon begrip.
• Toon betrokkenheid en belangstelling. Ga langs of bel op. Dat helpt, ook als hij of zij niet direct zijn of haar waardering laat blijken als je op bezoek komt.
• Ga samen iets eenvoudigs doen, bijvoorbeeld wandelen of winkelen. Of biedt hulp aan bij een praktische taak waar de ander weinig energie voor heeft (zoals schoonmaken of de was).
• Maak duidelijk dat hij of zij op je kan rekenen. Weet je niet wat je moet zeggen of doen? Zeg dit dan tegen hem of haar.
•  Cijfer jezelf niet weg en bewaak je eigen grenzen. Maak tijd voor uw eigen vrienden en hobby’s en zorg dat je niet in een isolement terecht komt.
•  Als je naaste met een depressie een behandeling ondergaat, koester dan niet de verwachting dat alles weer gauw bij het oude zal zijn. Herstel heeft tijd nodig, schat dat realistisch in.