Borsten: groot, klein, rond, plat, ongelijk, dik, hangend en fier overeind.
Zet jonge vrouwen naast elkaar en géén van hun borsten zal hetzelfde zijn als de vrouw naast hen (tenzij er dezelfde dokter aan te pas is gekomen, dan wellicht wel).
Voor de één zijn haar borsten heilig, voor de ander een afschuw.

Hallooooo,
Ik ben meer dan tiet.

Ook ik had jaren een haat-liefde verhouding met mijn eigen titties. Een roze trui MET ruffles op borsthoogte!? Zo’n kledingstuk, laat staan een foto van mezelf hiermee, was 5 jaar geleden ondenk- en onvoorstelbaar.

Al op jonge leeftijd begonnen de borsten bij mij te groeien. En te groeien en te groeien. Zodoende had ik op 13-jarige leeftijd al cup D. Terwijl ik toch best wel een dun lichaampje had, want ik was tenslotte nog een kind. Dit zorgde ervoor dat ik al snel en zeer gemakkelijk ouder werd geschat. Er waren weinig mensen die geloofden dat ik nog maar 13 was en geen 16. Er is soms zelfs een paspoort aan te pas moeten komen om deze leeftijd te bewijzen.

Het nadeel van een cup D op 13-jarige leeftijd is dat mannen je al zo vroeg zien als een jonge vrouw en met dito seksuele interesse. Terwijl je zelf nog mentaal bezig bent afscheid te nemen van je Barbie poppen en totaal nog niet bezig (en klaar voor) bent met dit (onbekende) gebied.
Je uiterlijk gaat een grote rol spelen, niet dat je dat wilt of in de hand hebt maar daar wordt wel voor gezorgd.

Mannen & titties.

Mannen gaan hele verhalen afsteken tegen je borsten, terwijl je hoofd toch echt 10 centimeter hoger zit. En nee, dit heeft niet aan mijn lengte van 1,75 gelegen.
Hoeveel opmerkingen je wel niet moet incasseren over je borsten. In je gezicht, fluisterend (maar net hard genoeg dat je het kan horen) of mannen onder elkaar grinnikend aanstotend en dan wijzen. En veelal zijn dit toch wel oudere mannen, die denken dat zij het recht hebben om er (hard op iets) van mogen vinden. Geloof me, helaas zijn deze oudere & volwassen mannen toch wel echt het ergste.
Zó irritant!
Je innerlijk doet er vaak niet eens toe.

Pashokjes leed.

Het ergste was nog wel toen ik mijn eerste vriendje kreeg en bh’s een andere lading gaan krijgen, dat het enige wat in de winkel mogelijk was voor mijn inmiddels F-cup dat je in de categorie huidkleurige
oma-bh’s terecht bent gekomen.
Mijn zelfvertrouwen was al niet groot (blijkbaar was dat gezakt en zat dat opgevuld op borsthoogte), na eerst niet op je eigen tempo een omschakeling in je hoofd te moeten maken op 13-jarige leeftijd en nu had ik nul-komma-nul keuze.
Hoe hard mijn moeder of de verkoopster haar best deed om mij op mijn gemak te stellen (en mijn ex natuurlijk ook), waren de (gedwongen) uitstapjes naar de lingeriewinkels een echte hel voor een jonge meid. NIKS, maar dan ook niks was mooi en wat er dan wel was aan lelijke oma bh’s daar zat dan een flink prijskaartje aan.

Terwijl zo’n winkel volhangt met de prachtigste bh’s. Ja, als je niet zo’n grote voorgevel had. Want het hebben van dikke titties, dat gat in de markt werd toentertijd nog niet echt gezien.
Vele tranen en een hoop schaamte, zat er telkens niks anders op dan toch die lelijke huidkleurige oma dingen aan te schaffen. Want tja, die borsten wil je op jonge leeftijd toch graag op een bepaalde hoogte hebben en niet zoals de waarheid eigenlijk was, op je knieën.

Het gevolg hiervan is dat mijn kledingkast nogal zwart oogde. Er was weinig kleur te bekennen. Zeker van boven niet. Zwart kleed af en hoe minder mijn borsten in het zicht waren, hoe beter. Dan ging het om mij en niet om dat wat men als eerste zag.
Daarnaast ontwikkelde ik een bolle rug in combinatie met de schouders altijd naar binnen gebogen. Dit zorgde ervoor dat mijn borsten ook minder zichtbaar werden en mijn voorgevel minder de aandacht vroeg.

Bovenkleding kopen, dat was een hele operatie. Het moest in de juiste kleur zijn: zwart. Wijd zijn, zodat het niet zal benadrukken en niet hoog sluitend en ook zeker niet te laag uitgesneden. Ook hier een hoop frustratie in veel pashokjes.

Borstverkleining.

Tot 5  jaar geleden. Er is toen een knopje bij me omgegaan – het precieze moment weet ik niet meer – en heb voorzichtig uitgesproken dat ik wel een borstverkleining zal willen. Ondanks dat dit natuurlijk geheel mijn eigen keuze was en ik toch wel de leeftijd had bereikt om zelf beslissingen te nemen, viel er zo’n grote last van mijn schouders dat mijn familie mij meteen steunde.
Borsten, ik negeerde ze liever dan dat ik het onderwerp ter sprake bracht.

Alles ging van dat moment van uitspreken redelijk snel. Bij de dokter had ik zo een doorverwijzing en bij de chirurg al vrij snel een akkoord in de pocket. Mijn grote cup-maat bracht eindelijk eens iets positief: het werd volledig vergoed door de verzekering en als ‘noodzakelijk’ gezien.

Mijn intake bij de verpleegafdeling begon wel een beetje ongemakkelijk. Je kon merken aan de persoon die de intake deed dat ze mij zag als een jong “poppetje” dat aan haar zelf ging sleutelen om mooier te zijn, dan te rusten in wat ze van moeder Natuur had gekregen. Totdat ze voorzichtig informeerde naar mijn cup-maat, zag ik een verandering (hallo, hooggevoelig zijn en die verraste wenkbrauwen die een klein beetje omhoog schoten van verbazing) in haar houding naar mij toe. Haar antwoord hierop “G? Dat je dat totaal niet kon zien, gekleed”, deed mij diep van binnen een beetje grinniken. (Gedachte toen: Tuurlijk, doos. Ik heb wel geleerd hoe ik me moet kleden en wat je optisch met kleding kan doen. Zeker ik, met mijn grote voorliefde voor fashion.)

Nu nog mijn grootste angst onder controle krijgen: controle loslaten. En op een goede 2e plaats: spuiten. Ze zullen in het ziekenhuis wel (stiekem) om mij gelachen hebben. Ik stond erop dat ik een ‘angst-haas-tijdstip’ kreeg. Meteen als eerste en niet een operatie ergens op de dag (of horror einde van de dag), waarbij ik mezelf helemaal tot 1 mega stress bol kon ontwikkelen.

De stress nam nog even de overhand, toen heb ik een kleine poging gewaagd om de man die mij in mijn bed naar de ok bracht om te kopen, door me het ziekenhuis gewoon lekker uit te rollen.
De angst voor een spuit van het infuus, nou ik had nog geen moment te tijd om hierover na te denken. Was meer bezig met de indrukken te verwerken. De ene persoon na de ander werd “gezellig” binnen gereden en het personeel ging daar heel prettig mee om. Mijn file voor de ok, eindige met een tijdelijke tussenstop tussen 2 oudere mensen. Waarvan bij de 1 zelfs het kunstgebit uitgedaan moest worden en de andere patiënt was doof. En het personeel maar schreeuwend herhalen wat ze tegen de patiënt wouden zeggen en deze oude man verstond telkens iets anders. H-i-l-a-r-i-s-c-h.

Ondertussen zat het infuus al in mijn hand. En ja, eerlijk gezegd had ik er wel een klein beetje wat van gemerkt. Sorry voor dat bebloede bed familie, maar ik ben nou eenmaal een eigenwijs stuk mens die haar hand uit reflex terug trok.
Op de ok zelf, er is zoveel te zien om je heen en tegelijkertijd eigenlijk ook niks. Omdat er zoveel mensen druk in de weer zijn in hun voorbereiding op de operatie. Voordat je het weet zucht je je laatste woord uit en val je in die diepe slaap, zodat de chirurg zijn werk kan doen.

Beste beslissing E-V-E-R.

Helaas heb ik een kleine complicatie opgelopen, namelijk een ontsteking in mijn borst. Daar heb ik een week mee rondgelopen (nou ja, letterlijk lopen als in overal en nergens rondhuppelen. Daar was nog niet echt sprake van.) en toen mijn lichaam er na een week 24 uur per dag mee gevochten had, is mijn ontsteking naar buiten gekomen en geklapt.
Lig je dan weer op de onderzoekstafel en met 3 a 4 mensen om je heen, weet je dat het toch niet echt goed is. Ook hier angstig voor te zijn, daar had ik geen kracht meer voor. Het gevolg van mijn ontsteking in mijn borst is dat ze hechtingen eruit gehaald hebben en ik hier meerdere maanden (hahaha bij de beveiliging op Schiphol werd ik héél eventjes apart genomen, omdat ze iets zagen in mijn bh. Toen ik antwoordde dat ik geopereerd was en nu nog verband op een open wond zat en of hij het wou zien, mocht ik snel doorlopen. Die man was redelijk geschrokken van mijn reactie) met een open wond rond gelopen.

Huid is een wonderlijk orgaan dat zichzelf hersteld en hoe blij kun je zijn met nieuwe huid!? Hééééél blij kan ik je wel zeggen….

Ondanks de complicatie en het niet “perfect” zijn door het grotere en zichtbaar aanwezige littekenweefsel, is mijn borstverkleining de beste beslissing geweest die ik ooit gemaakt hebt in 31 jaar tijd!

Mensen vragen me nu veelal als ik het over mijn borstverkleining heb – haha wie had dat gedacht, dat mijn borsten nu een geliefd onderwerp zijn en iets waar ik zeker weten openlijk over kan praten – of ik pijn in mijn rug had? Maar om eerlijk te zijn, als je al vroeg een grote cup-omvang heb dan weet je niet anders dan dat die “pijn” er is en daardoor heb ik het niet ervaren als pijn. Ik heb meer pijn ervaren in mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld.

Mocht je zelf ook die haat-liefde verhouding hebben met je borsten? Tuurlijk, wat voor mij de beste beslissing ever is geweest, hoeft voor jou niet zo te zijn. Maar laat het idee van een borstverkleining eens door je hoofd heen dwalen. Heb er met je (directe) omgeving eens over en laat je wellicht informeren.
Dat gevoel wat je erna wel of niet hebt met betrekking tot een borstverkleining, ga dat achterna.

Het enige waar ik met mijn keuze voor mijn borstverkleining voor heb getekend, is dat ik geen borstvoeding kan geven aan mijn toekomstige kind(eren). Ook hier heb ik verschillende meningen over gehoord. De een vond dit te belangrijk om het niet te doen, de ander had er nog niet over nagedacht omdat kinderen nog een ver-van-haar-bed-show was. Echter moet je hierin wel een beslissing nemen en ik heb toch min of meer voor mezelf gekozen.
Het is geen vastgesteld feit dat het ten alle tijden mogelijk is met grote of kleine borsten (in ieder geval borsten die geen borstverkleining hebben ondergaan) om borstvoeding te geven. Er zal een kans erin zitten dat het niet voor mij niet mogelijk is om borstvoeding te geven mocht ik ooit een kindje mogen krijgen. Waarom dan niet gelukkig mogen zijn, nu? Een beter zelfbeeld krijgen? En je zelfvertrouwen een boost geven?

I love mijn kleine, compacte, op de juiste hoogte zittende titties! Zelfs met op die ene borst een zichtbaar litteken, groter dan het gebruikelijke anker.